ΣΧΟΛΙΟ ΝΤΙΑΣ ΕΥΑΓΟΡΟΥ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΗΜΕΡΙΝΗ

«To αραξοβόλι των αναμνήσεων»
06/06/2010 | ΤΗΣ ΝΤΙΑΣ ΕΥΑΓΟΡΟΥ

Η επιλογή της εβδομάδας ανήκει στο χώρο της κυπριακής λογοτεχνίας, από το Γιάννη Μελέσιο, ένα συγγραφέα που αγαπήσαμε κυρίως από το δεύτερό του μυθιστόρημα («Ο γιος της καταιγίδας»), το οποίο είχε βραβευτεί με το Α’ Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2006. Στην τρίτη λογοτεχνική του απόπειρα, ο Μελέσιος δοκιμάζει με επιτυχία τη συνταγή της νουβέλας, σε πέντε σύντομα διηγήματα που περικλείουν τον μικρόκοσμο των βιωμάτων του. «To αραξοβόλι των αναμνήσεων» είναι ο χώρος, όπου οι εμπειρίες, αφού ταξίδεψαν στην αύρα του κυανού πελάγους, κατέφυγαν για να γράψουν τον επίλογο και να ξαποστάσουν στην ασφάλεια του λιμανιού. Ναυαγός από τις δύσκολες εποχές και πρωταγωνιστής στα «Ψευτόμαγκας Παρασκευάς», «Για το χαμόγελο της κούκλας», «Το γουρούνι με τα ξύλινα ποδάρια», «Σαν νιφάδες χιονιού», «Μια ιστορία σαν παραμύθι», «Η γειτονιά των αγγέλων», είναι το ίδιο πρόσωπο, η περσόνα του Μελέσιου σε διαφορετικές εμπειρίες. Άλλοτε ως μικρός μαθητής αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να εξοικονομήσει λίγα σελίνια για να αγοράσει κούκλα στην αδελφή του, άλλοτε περνά αξέχαστες διακοπές και γνωρίζει τον μεγάλο του έρωτα κι άλλοτε συναντιέται ξανά με τον Τουρκοκύπριο φίλο του Κιαμίλ, μετά την εισβολή. Επί το πλείστον το σκηνικό είναι γνώριμο - γειτονιές της Λεμεσού και τουρκοκυπριακοί μαχαλάδες, όπως και οι φιγούρες που παρελαύνουν στο ημίφως γνωστών γεγονότων που χαράκωσαν την ψυχή της κυπριακής κοινωνίας ή ιστορίας. Όλες αυτές οι λογοτεχνικές εικόνες και οι περιγραφές καταγράφονται από το μελάνι του Μελέσιου συμπυκνωμένα και άμεσα, σε μια γλώσσα ουσιαστική και απαλλαγμένη από περιττά στολίδια, σε ύφος Παπαδιαμάντη. Ο αναγνώστης παρακολουθεί σαν γλάρος και χωρίς διάλειμμα τον «ωκεανό»του Μελέσιου, συνοδεύοντας το συγγραφέα στο νοσταλγικό ταξίδι της ειλικρινούς και συγκινητικής κατάθεσης ψυχής του.

ΣΧΟΛΙΟ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΥΝΙΟΥ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΛΗΘΕΙΑ

Το αραξοβόλι των αναμνήσεων

Siempre pienso en aquellas gaviotas blancas que me acompanaban como memorias como vivo amor.

Σας παρουσιάζω το νέο μου βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά, προσωπικά μου βιώματα. Μια έκδοση των Βιβλιοεκδόσεων Αναζητήσεων. Ελπίζω να σας αρέσει.

Καλωσορίσατε!

Σας καλωσορίζω σ’ αυτή τη ζεστή γωνιά που μου πρόσφερε πολύ ευγενικά ο νέος εκδοτικός οίκος Αναζητήσεις, τον οποίο δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω και δημόσια.
Αυτό θα είναι το δικό μας σαλόνι όπου θα τα λέμε με άνεση σαν καλοί φίλοι. Θα ανταλλάζουμε απόψεις για τη λογοτεχνία, για την ποίηση, για τις τέχνες γενικά, ακόμα κα την πολιτική ή τη φιλοσοφία, αν κάποιους τους ενδιαφέρει το θέμα.
Ως οικοδεσπότης είμαι έτοιμος να σας υποδεχτώ πρόθυμα με το πρώτο που θα ακούσω χτύπημα στην πόρτα, αν σας ενδιαφέρει να μάθετε κάποια πράγματα για τον άνθρωπο που ζητά τη φιλία σας. Επιτρέψτε μου σεμνά να πω δυο λόγια.
Έχω φοιτήσει στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της Μόσχας ενώ παράλληλα ακολούθησα ένα διετή κύκλο μαθημάτων της Ρούσικης γλώσσας στο Ινστιτούτο ξένων γλωσσών. ( Φιλολογικό Τμήμα ) Μιλώ Επίσης Ισπανικά και Αγγλικά.
Ξεκίνησα σαν ερασιτέχνης ζωγράφος κι έλαβα μέρος σε ομαδικές μόνο εκθέσεις. Με τη ζωγραφική πήρα διαζύγιο μετά από δεκαπέντε χρόνια ερωτικής σχέσης και συμβίωσης. Αυτό έγινε μόλις κατάλαβα πως ο κύκλος είχε κλείσει αφού σ’ αυτό το πάρε δώσε, εγώ δεν είχα τίποτα άλλο πια να προσφέρω. Παραμείναμε όμως δυο καλοί φίλοι και δηλώνω φανατικός θαυμαστής.
Σαν λογοτέχνης ξεκίνησα με το αγαπημένο μου είδος, το χρονογράφημα, δημοσιεύοντας συχνά σ’ εφημερίδες και περιοδικά. Πάντα όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε η ιδέα να συγγράψω μυθιστόρημα, πράγμα που τελικά αποτόλμησα το 2004 με το Κάπα.
Οι καλές κριτικές και το ενδιαφέρον που επέδειξε το κοινό, μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω. Έτσι το 2006 έρχεται το δεύτερο μυθιστόρημα μου με τίτλο ο γιος της καταιγίδας σε έκδοση Επιφανίου, το οποίο γνωρίζει ακόμη πιο μεγάλη επιτυχία και αποσπά το πρώτο κρατικό βραβείο λογοτεχνίας του Υπουργείου Παιδείας και πολιτισμού Κύπρου. ( Τώρα συνεχίζω να συγγράφω και ελπίζω σύντομα να βγω με νέα έργα).
Αυταααά……..

Σας περιμένω!

Κάπα

Η φύση εδώ σκληρή και πρωτόγονη, κρανίου τόπος κι ο καθένας να ανηφορίζει καθημερινά κουβαλώντας το σταυρό του για να ξεκοιλιάσει το βουνό, να μερέψει την αγκρισμένη γη, να φυτέψει ελιές, αμπέλια, μυγδαλιές. Κι ο ιδρώτας να καίει τα μάτια...
Αχ Χριστέ μου! Αν ήθελαν για τα καλά να σε τιμωρήσουν, εδώ θα σ' έφερναν.